Patrick Ramont

KUNSTSCHILDER - PEINTRE - PAINTER - MALER


(kies uw taal - choississez vorte langue - choose your language - Wählen Sie Ihre Sprache)

TERUG - RETOUR - BACK - ZURÜCK

Vernissage 24 april 2016









Telkens opnieuw verrast Patrick Ramont ons
 met zijn eigenzinnige en onverwachte creativiteit en beeldtaal. 
Na een persoonlijke kijk op Oostende, zijn staketsel, 
zijn golfbrekers 
en zijn in groeiende mate beklijvende hommage aan licht en duisternis, 
aan manen, sterren en vreemde stenen 
en na zijn  aangrijpende uitbeelding van wat rugpijn is of kan zijn, 
stapt hij gewoon en al even enthousiast over 
naar het tastbaar ruimtelijke 
dat geestelijk of suggestief al in zijn schilderijen aanwezig was, 
zij het wellicht op onbewuste wijze. 

Dat betekent niet dat hij het schilderen achter zich heeft gelaten.
Gelukkig maar.
In een recente reeks doeken, 
waarin het tastbare van de verf via wegkrabben 
een meer etherische functie heeft verworven, 
bestendigt hij het bij de kijker groeiende besef 
dat zijn taferelen een hoog niveau van picturaliteit hebben bereikt 
die nauw verbonden is met zijn kijk op de wereld 
en zijn persoonlijke ervaringen. 

Op het ogenblik waarop hij in zijn doeken 
een verbazingwekkende intensiteit van licht en donkerte bereikte, 
beslist hij de mogelijkheden van in stevige glazuren  gevangen keramiek 
en een driedimensionale vormentaal te onderzoeken 
die alweer refereert aan wat hem beroert 
namelijk water en de manier waarop het ons bereikt.
Althans voorlopig;  is daarbij zijn bedenking.

Zijn keramieken voorwerpen die hij ook naschildert 
verrassen en intrigeren
omwille van het ongezien  eigenzinnige 
en tevens bevreemdende van zijn structureren, 
van hun bizarre verhoudingen en hun zinspelingen. 

Het is op zich niet altijd een positief gegeven
 dat een kunstenaar vanuit een tweede, 
naar een derde dimensie overstapt. 
Daar zitten heel wat risico’s aan vast. 
In dit concrete geval blijkt eens te meer 
dat Patrick Ramont een niet voor de hand liggende 
of eerder geziene dimensie evoceert 
en alle verhoudingen in acht genomen op een hoger peil kan tillen. 

Dat heeft evenzeer te maken met een bestaande realiteit 
als met een rijke verbeelding  
en met de niet meteen duidelijke betekenis van vormen 
die aan elkaar refereren of in elkaar vervloeien. 

De wereld die Patrick Ramont evoceert
 in zijn recent ruimtelijk werk
 is niet meteen duidelijk te omschrijven 
maar bezit toch een onmiskenbare uitstraling 
en daarnaast een flinke dosis suggestie en  vervreemding .

Dat geldt trouwens eveneens in grote mate 
voor wat de andere twee exposanten presenteren. 
Zo is deze tentoonstelling een vrij harmonisch ensemble 
omdat vorm en verhaal, structuur en betekenis 
telkens intens aanwezig zijn 
hoewel dat wellicht niet meteen opvalt of toegankelijk lijkt te zijn. 

Dat is onder meer  het geval met de objecten 
die Fred Maës hier tentoonstelt. 
In zekere mate is Fred net zoals Patrick en Peter Defurne
 een schilder  of graficus die het ruimtelijke aftast 
hoewel hun démarche of hun manier van werken 
en van het ruimtelijke te benaderen heel verschillend is. 
Het ruimtelijke en nauw daarmee verbonden het vele 
dat met installaties te maken heeft 
zit eigenlijk fundamenteel ingebakken in de beeldende wereld van Fred Maës. 
Het ontstaat uit een geestelijk of vergeestelijkt gedachtegoed 
dat aan concrete aanleidingen of bedenkingen refereert.
Zo geeft hij blijk van een maatschappelijke bewogenheid 
die hij in de loop der jaren op diverse manieren heeft uitgebeeld 
via zijn bekende krijgers en honden, 
zijn dansende personages en zijn gevoelige grafiek 
maar ook en vooral wellicht in tal van installaties 
die opvallen door hun welsprekend opbouwen 
van allusies en structuren. 
Eveneens opvallend in zowel zijn driedimensionaal 
als tweedimensionaal werk 
is het aanwenden van allerlei onverwachte  materialen 
gaande van haar tot brood, van papier tot verf, 
van draden en touw tot teksten van verontwaardiging, 
van textiel tot vreemde vormen 
die hun aanvankelijke doel zijn voorbij gehold of tot schilderijen van roest. 
Hij toont hier werken die langgerekte ellipsen zijn, 
reusachtige maden, afgeronde en uitgesponnen toonbeelden van ritmiek.  

Hoewel de vorm vaak op zich bestaat, zoals hier
toch leeft vaak een onderhuidse gedachte in zijn objecten 
die een authentieke arte povera sfeer bezitten 
al is die gedachte vaak  alleen maar het weldadige gevoel 
van een verwijzing naar het creëren van een autonome vorm 
aan de hand van niet meteen voor de hand liggende materialen 
die zijn oeuvre een bijzondere allure en uitstraling verlenen. 

Beeldtaal is immers nauw verbonden 
met waarneming en zintuigelijke ervaringen. 
Kenmerkend voor het grafische, picturale 
en op zich bestaande sculpturale oeuvre van Fred Maës 
is de eenvoud van het motief, 
het zoeken naar een sierlijke of sprekende vorm 
en het daarbij hanteren van eenvoudige middelen. 
Dat is onder meer duidelijk in de objecten die hij hier exposeert.

Net zoals Fred Maës 
is Peter Defurne gestart vanuit de grafiek 
om daarna vrij vlug op tal van middelen een beroep te doen 
om op zichtbare en tastbare wijze uiting te geven 
aan het vele maatschappelijke en menselijke 
dat hem beroert en dat hij wil mededelen 
 via vaak langgerekte verhalen en uitbundige installaties in situ. 
Waarneming alweer en het langgerekte opbouwen van verhalen 
die tekens en betekenissen zijn
en die wij langzaam kunnen ontcijferen
 indien wij nieuwsgierig willen binnentreden 
en ons ontvankelijk tonen voor het  vele 
en het bijwijlen barokke vertoon van allusies en tekens, 
motieven en symbolen, geladen objecten, 
verwijzingen naar een fictieve realiteit 
die wij echter meteen herkennen 
en waarvan wij spontaan de zingeving bevragen 
en testen aan onze ervaringen. 

Peter Defurne wil in zijn installaties 
van ernst en ironie, van duidelijkheid en onderhuidse spanningen,
van verrassende symbolen en een sfeer van persiflage 
uiting geven aan zijn maatschappelijke betrokkenheid 
en zijn sociale bekommernissen, 
aan de filosofie en de breuklijnen van het hedendaagse bestaan. 
Hij bouwt veelal ter plaatse, 
waarbij de directe omgeving hem inspireert 
en bij manier van spreken dirigeert. 

Zo ontstaat een totaalbeeld dat aanvankelijk verrast
en langzaam de vele dubbele bodems 
of verborgen betekenissen 
van zijn basisstructuren en zijn nevenstructuren 
reveleert of suggereert. 
Zo’n totaalbeeld bevat sculpturale elementen, 
objecten, verwijzingen naar dagelijkse ervaringen,
licht en geluid bijwijlen,  verrassende aanwezigheden 
en prikkelt de verbeelding van wie wil binnentreden.  
Zoals de kijker die de betekenis van dit alles wil ontcijferen
 langzaam vordert.
zo is dit geheel van allusies en signalen 
de vrucht van een enthousiaste inzet, 
van warme en ingetogen verbeeldingskracht, 
van een onmiskenbare drang om mede te delen en geesten te benaderen. 

Daar raken de drie hier tentoonstellende kunstenaars mekaar.
                                                       hugo brutin (a.i.c.a.)

 

 

terug naar boven - retour en haut de la page - back to top - Zurück nach oben


© Patrick Ramont